W czerwcu bieżącego roku minęło dziesięć lat od ukończenia Prawosławnego Seminarium Duchownego rocznika, który w roku 2004 rozpoczął studia. To tutaj, na Saskiej Kępie zaczęły się szczególnie ważne przyjaźnie jak i szereg kluczowych spotkań z ludźmi, sytuacjami, ideami i nauką. Stało się to dla młodych ludzi bardzo istotnym doświadczeniem, z którym trzeba było się zmierzyć i które niekiedy jednoczyło w sobie rzeczy przeciwne, nie zawsze przyjemne i święte, ale zawsze bardzo osobiste i prawdziwe.

Seminarium duchowne jest nietypową szkołą, która stawia przed sobą ludzi w najbardziej osobistych dla nich sytuacji – sytuacji wiary, sytuacji kiedy wiedza przestaje być do końca wiedzą, sytuacji borykania się ze sobą samym, w sytuacji tajemnicy bycia innego człowieka z Chrystusem. Powoduje to, że każdy przed sobą jest w jakiś sposób obnażony, w związku z czym można być świadkiem czegoś najbardziej świętego dla człowieka, ale też doświadczyć zjawiska zbrukania cudzej świętość.

Spędzając te trzy lata razem, staliśmy się świadkami samych siebie, co już na zawsze postawiło nas w absolutnie wyjątkowej relacji, nie zważając nawet na to, jak rzadko i krótko widujemy się dzisiaj. Spotkanie z kolegami seminaryjnymi po latach stało się możliwością ujrzenia tych samych co przed laty ludzi, poprzez co każdy mógł przyjrzeć się sobie samemu, w najgłębszy sposób, który może się dokonywać zarówno w śmiechu jak i w powadzę, w radowaniu się i w smutku, w mowie i w milczeniu. Naszą dziesiątą rocznicę uczciliśmy przede wszystkim spotkaniem spotkań – którym jest liturgia eucharystyczna, widzeniem naszych wykładowców i wzajemnym byciem ze sobą przez kilka godzin. Nabożeństwo było o tyle wyjątkowe, że w kaplicy seminaryjnej staliśmy na innych miejscach niż będąc alumnami – sześciu z nas sprawowało Liturgię Świętą w prezbiterium wraz z naszym ks. Rektorem – ks. prof. Jerzym Tofilukiem. Byli to – ks. Dariusz Wasiluk z Tomaszowa Lubelskiego, ks. Radosław Kondraciuk z Ornety, ks. Łukasz Koleda z warszawskiej katedry, ks. Tomasz Puczko z Klejnik. Ponadto dwaj diakoni – ks. Łukasz Leonkiewicz wykładowca Seminarium, niosący posługę w parafii św. Grzegorza Peradze w Warszawie i ks. Adam Stepaniuk z parafii Zmartwychwstania Pańskiego w Bielsku Podlaskim. Na chórze śpiewali jeszcze nie wyświęceni na duchownych warszawscy psalmiści – Łukasz Hajduczenia i Witali Michalczuk.

Była to dla nas pierwsze wspólne odprawianie w funkcjach jakie obecnie pełnimy, czyli jako kapłani i diakoni a także śpiewacy. Każdy współtworzył według swojej formy największą sztukę ludzkości jaką jest Liturgia. Było to niezwykle ważne i wzruszające, czego wyrazem były słowa ks. Rektora oraz podziękowania od naszego roku, które na ręce ks. Jerzego złożył ks. Dariusz Wasiluk – najstarszy wedle święceń kolega.

Nieobecni byli jedynie dwaj koledzy: lektor Piotra Nierodzik i lektor Andrzej Charyło. Za nich modliliśmy się podczas Liturgii. Szczególnie modliliśmy się również za ś.p. mgr. Romana Gałana oraz ś.p. prof. dr. Marka Ambrożego – wyjątkowo drogich nam wykładowców, którzy od czasu ukończenia seminarium odeszli do wieczności.

Nasze spotkanie było pełne tej najświętszej i tajemniczej pamięci, która uobecnia i nigdy nie pozwala na rozstanie się z ludźmi, pamięci w której ukazuję się swoje własne życie, jako całkiem nowe jego zrozumienie, pamięci pogodnej i wesołej, pełnej śmiechu i powrotu do radosnych chwil oraz dającej możliwość śmiania się z samego siebie. Spotkanie przepełnione było również wesołym śmiechem, który brzmiał jako podziękowanie za niezwykłe chwile spędzone razem przed laty.

Na pamiątkę naszego studiowania i spotkania ofiarowaliśmy naszej szkole dwie prace – grafiki zamówione u artystki Aliny Potemskiej: tablicę z portretami naszymi i wykładowców oraz „impresję seminaryjną” – która mocą obrazu chwyta i zamyka w sobie sedno naszego pobytu w seminarium.

Składamy podziękowanie i pokłon J.E. Metropolicie Sawie za błogosławieństwo dla naszego spotkania, za troskę o nas w trakcie studiowania. Jak synowie dziękujemy również ks. prof. Jerzemu Tofilukowi – naszemu ojcu Rektorowi – za pomoc w organizowaniu naszego spotkania, a przede wszystkim za lata nauki, wspólnej modlitwy i wspólnego bycia w seminarium oraz za możliwość spotkania takiej osobowości w naszym życiu. Wyrażamy wdzięczność i szacunek naszym Wykładowcom i Wychowawcom, którzy byli z nami w trakcie studiów seminaryjnych, spotkanie których stało się tak ważne i niebywałe dla nas. Dziękujemy również seminarzystom i personelowi seminarium za pomoc w organizowaniu naszego spotkania.

Zbaw Chryste Panie uczących i uczących się, podejmujących śmiałą próbę dotknięcia Cię słowem, pragnących być z Tobą i mówić o Tobie, służących Twoim tajemnicą, pragnących żyć Twoją tajemnicą!